Non o nomeamos nunca
...
...
...
Non fai falta nomealo.
Aínda que o campo estea lonxe,
as súas grandes nubes baixas
tráennos as paisaxes
anchos, vividos, nosos,
a nosa diaria verea
de illamento amoroso.
Rochas de mofo e alba
xunto ao crecido regueiro.
Aciñeirais quebrándose
mansamente cara ao río.
Os negrillos. Os finos
debuxos dos sucos.
O valo e os froiteiros
do horto, onde flota
matinal na néboa
a oración das monxas.
Os trens e os seus longos
asubíos.
Non fai falta
nomealo. Está no mundo.
Aínda que o campo estea lonxe,
as súas grandes nubes baixas
tráennos as paisaxes
anchos, vividos, nosos,
a nosa diaria verea
de illamento amoroso.
Rochas de mofo e alba
xunto ao crecido regueiro.
Aciñeirais quebrándose
mansamente cara ao río.
Os negrillos. Os finos
debuxos dos sucos.
O valo e os froiteiros
do horto, onde flota
matinal na néboa
a oración das monxas.
Os trens e os seus longos
asubíos.
Non fai falta
nomealo. Está no mundo.
O outono
Luis Felipe Vivanco
Fotografía de Roque Soto
Comentarios