Cumes

No cume alborea a primeira cór.
Cata neve a primeira luz.
Aguias de ollo marelo
atinan ca serpe,
nubes rosadas bican o picacho,
o vento funga nos carrozos.

Rubir aos cumes é pregar.
Trelecer, dente con dente.
Manxar o ceo frío, desesperar despóis.
Abrir a navalladas a luz
a soiedade na ailma.

No cume ven a noite a deixar
feixes de estrelas.
Xurde da terra azul un canto misterioso.
A montaña abre as azas
confiada ao teso vixiante,
dominador de pobos nas encostas
e valgadas: Deus ameazante.

Baixar do cume é morrer de amor.
Alí queda no fondo do ceo,
o forno aceso onde fermenta
i arde en labaradas
a semente da vida.

Queima a rocha das entranas
da terra, oso núo arrincado aló,
no cume íspido, 
pra que os homes deprendan a forza
arrebatada de ser rexos
e ceibes, no canto do mundo.




Eduardo Moreiras (1914-1991)

Fotografía de Emilio Blanco



Banda sonora



Comentarios

Publicacións populares