AMORAS REBINCHANDO

Os camiños do outono

Os camiños do outono! Qué ledicia!
Beireados de outos castiñeiros
e de carballos vellos, son mais fondos
e soedosos ora.
Laváronse en setembre,
canda os cómaros secos, canda as veigas
ledas de poltros novos e armentío
e de tollemerendas cor de rosa.
Entre o fume de escuma da alborada,
fartura de dous ledos bacoriños,
cómo relucen as castañas novas
e as landras cor de palla nas rodeiras!
Cabrinfollos e silvas deporondan
con recimiños roxos orballados
e con negras amoras rebinchando.
As gavias, inda secas, vanse enchendo
de follas amarelas e de bichos
fríos e silenciosos
Qué lonxanos
os rousares dos carros de herba seca,
que mal cabían sob as gallas verdes
na fresca da tardiña ou da rosada!
Ora van madrugueiros de eixe novo
e ladrairos do trinque para as patacas
con ledo estabarouzo e a gallaroufa
de sete picariños gariteiros.
Volverán, xa estrelado, recedendo
a terra labradía e herbas murchas
E en leve troupeleo volverán
entre as apañadoras cantarelas,
detrás do carro forte, os cativeiros.
A noite, silenciosa e soedosa,
virá dormir depois contra as silveiras,
verde de vagalumes, nas caivancas.

Aquilino Iglesia Alvariño (1909-1961)
Fotografías de Emilio Blanco