+(2).jpg)
Testamento da areia
"Le vent se leve!...Il faut tenter vivre!"
P. Valery
P. Valery
Pensando aqui, no límite da terra,
co siléncio que chega dos últimos naufráxios,
sinto a areia mollada que se pousa no mármore
-tenaz lámina fria que tentara os meus ollos
cando xa nada quede-
e o vento vulnerado dá nas pontas dos dedos.
Aqui tomarei o camiño de pedra
que leva ao recife onde o mascato busca o tacto da caliza
e torna á sua orixe de escuma,
-hai nenos que adormecen sobre cunchas antigas
sen ouvir o estalido do mar-
onde algún día eu tamén quixen morrer.
co siléncio que chega dos últimos naufráxios,
sinto a areia mollada que se pousa no mármore
-tenaz lámina fria que tentara os meus ollos
cando xa nada quede-
e o vento vulnerado dá nas pontas dos dedos.
Aqui tomarei o camiño de pedra
que leva ao recife onde o mascato busca o tacto da caliza
e torna á sua orixe de escuma,
-hai nenos que adormecen sobre cunchas antigas
sen ouvir o estalido do mar-
onde algún día eu tamén quixen morrer.
O corpo e as sombras
Eusebio Lorenzo Baleirón (1962-1985)
Fotografía de Roque Soto
Comentarios