Nimbos
Si é que o poema é só un nimbo de lus
que os ollos cegos poñenlles ás cousas
soñadas, ou amadas nas teebras,
das cousas que xa foron e se foron
pro siguen sendo e non se van xa máis,
das sombras que, xogando con meus ollos,
na miña vida en lume se enxeriron,
eu deixo equí os nimbos, coma cinza
de rosas que onte encheron de perfume
o mundo, morto xove, dalgún sono.
Xosé María Díaz Castro
Fotografía de © Roque Soto
Banda sonora
Comentarios