Maquía
Unha muller sentada,
acachoupada e soa,
contra a fría noite
que ten un pé no abrente.
Leva un pano negro.
Silencio na mirada.
Cando se sobe ao coche
quédase adurmiñada.
Traballará dez horas
e gañará tres euros.
Cincocentos transistores
ensamblarán os seus dedos.
Un ruído de engrenaxe
escoítase na maquía.
Seiscientas mans tecen
ao despuntar o día.
E cada vez, o medo.
A escuridade noméaas.
Algunhas nunca volven
e todas morren soas.
Unha muller sentada
xunto á mesa, soa.
Escoita conmovida
o fío da historia:
Príncipes e princesas
da radionovela,
nados no barro;
hoxe brillan como estrelas.
Mira a radio e pensa
que se gastou o aforro:
meses, semanas, días…
gardando aos poucos.
Mira a radio e pensa
en cantas, como esa,
escápanse dos seus dedos
cada mañá… pensa.
E cada vez o medo.
A escuridade noméaas.
Algunhas nunca volven
e todas morren soas.
Bolsillos
Pedro Guerra
Comentarios