Por entre o fume azul…
Un vai sufrindo mortes pasaxeiras,
fisuras no espacio que nunca cicatrizan,
mortes a prazos ou días, mortes-shock,
trallazos que gravan na pel os seus contornos,
mortes de perfil que desordean a alma,
rabuñazos de realidade con sangue e con bacterias,
mortes de idade, mayores, lei de vida,
que a pesar da lei, van debuxando ocos…
mortes razoadas e mesmo razoables: xa non sofren,
que se engaden ós que temos na lembranza,
mortes abre-ollos, mata-sentidos, mazazos,
que fan aterece-la eternidade nas ideas.
Imos sufrindo mortes superables
con balón de osíxeno engadido,
ou respirando o dobre, ou simplemente,
tratando de ergue-la cabeza sobre as cousas.
O malo son aquelas que che amputan a vida,
as que nunca rematan, as que se reproducen
coas células impunes do cancro da impotencia,
aquelas que levas ás costas e ata a praia ou a neve,
aquelas que narraron con voces de cor sepia
o que fatalmente eras: a morte-explosión,
a morte-raíz, a morte-autorretrato.
Balsaín Blues
Domingo Tabuyo
Fotografía de Roque Soto
Comentarios