O vento antre as canas
Está falando o vento
ó pasar antre as canas.
Un pensamento
cósmico, un lamento
de palabras estranas.
E o vento que pasa,
cun esgazar de gasa,
antre elas, cortexándoas...
ai que se van romper!
Mais elas estíranse
avantan e retíranse,
e resisten igoal ca unha muller.
Así van a miñas verbas coma o vento,
á tua beira, muller.
Un acariño eterno i un tormento.
Pero a nosa vida voa como o vento,
e o que ben puido ser, no pode ser.
Xosé María Díaz Castro
Lagoa de Ocelo (provincia de Ourense perto do linde con Zamora). Fotografía de Emilio Blanco.
Banda sonora
Comentarios