Bodega
Non quedaba un só resto combustíbel e aquilo parecíase moito a un escouredo volcánico. A treitos, nas paraxes que a cinza non cubría, brillaba ca coor rubia de lume, o metal chovido. Cara ao lado do deserto, resplandecía ata perderse de vista un areal de cobre. Nas montañas, á outra marxe do lago, as augas evaporadas deste condensábanse nunha tempetade. Eran elas as que mantiveran respirable o aire durante o cataclismo. O sol brillaba inmenso, e aquela soidade empezaba a sufocarme cunha fonda desolación cando cara ao lado do peirao percibín un vulto que vagaba entre as ruínas. Era un home, e percibírame certamente, pois se me dirixía.
Non fixemos ademán ningún de estrañeza cando chegou, e trepando polo arco veu a sentarse comigo. Tratábase dun piloto, salvado como eu nunha adega, pero acoiteleando ao seu propietario. Acababa de esgotárselle a auga e por iso saía.
Asegurado a este respecto, empecei a interrogalo. Todos os barcos arderon, os peiraos, os depósitos; e o lago volvérase acedo. Aínda que advertín que falabamos en voz baixa, non me atrevín -ignoro por que- a levantar a miña.
Ofrecinlle a miña bodega, onde quedaban aínda dúas ducias de xamóns, algúns queixos, todo o viño...
Leopoldo Lugones
A chuvia de lume
Fotografía de Roque Soto
Banda sonora
Comentarios