INCERTAS LATITUDES

Utmost isle

Non te pintou Abril

Nin a paixón escura dos poentes;

A mirada alongada ás perspectivas

De naves con perdido corazón,

Tampouco puido, ó cabo, posuír eses símbolos tépedos.

Non estabas no esteiro, lonxe, lonxe

Naquel vello relato dos naufraxios máis puros,

Nin no mencer confuso de tanta primavera

Co coitelo e a rosa;

Ausente coma a ausencia dun rostro que nos vence,

Coma unha praia soa á que fomos chorar e non dicimos

Cando. Con ninguén feneciches mentres Morte baixaba

Coma setembro ó mar desde os balcóns

E as búxolas calaban a dirección da Thule inacadable.

Por vós deixaron mirto,

Nome, periplo e canto outros que dormen

Nese leito de sal dos almirantes

E coa coita do mar feita vento sen rumbo.

Foi un vogar solemne ou un louco periplo,

Incertas latitudes dos anceios,

Metáforas dos corpos das mulleres de nunca,

Santuario de quillas que arelamos cos ollos,

Segredo navío

Feliz e solitario coma verso que amamos,

Quedanza inútil, illa

Cativa dunha man terrible.

Ramiro Fonte 

Pensar en tempestade

Fotografía de Roque Soto