Insomnio
Ás veces (e non trates de restarlle importancia dicindo que non ocorre con frecuencia) se che québra a vara con que mides, extravíasete o compás e xa non entendes nada. O día convértese nunha sucesión de feitos incoherentes, de funcións que vas desempeñando por inercia e por hábito. E vívelo. E ditas o oficio a quen corresponde. E dás a clase o mesmo aos alumnos inscritos que á oínte. E na noite redactas o texto que a imprenta devorará mañá. E vixías (oh, só por riba) a marcha da casa, a perfecta coordinación de múltiples programas -porque o fillo maior xa vista de etiqueta para ir chambelán a un baile de quince anos e o menor quier ser futbolista e o de en medio ten un póster do Che: xunto ao seu tocadiscos-. E repasas as contas do gasto e reflexionas, xunto á cociñeira, sobre o custo da vida e ars magna combinatoria do que xorde o menú posible e cotián. E aínda tes vontade para desmaquillarte e poñerte a crema nutritiva e aínda ler algunhas liñas antes de consumir a lámpada. E xa na escuridade, no labio do sono, botas de menos o que se perdeu: o diamante de máis prezo, a carta de marear, o libro con cen preguntas básicas (e as súas correspondentes respostas) para un diálogo elemental sequera coa Esfinxe. E tes a penosa sensación de que no crucigrama esbarou unha errata que o fai irresoluble. E deletreas o nome do Caos. E non podes durmir se non destapas o frasco de pastillas e se non tragas unha na que se condensa, químicamente pura, a ordenación do mundo.
Valium 10
Rosario Castellanos (1925-1974)
En recordo da escritora e catedrática mexicana porque soubo retornar do abismo
Insomnio, fotografía de Roque Soto
Comentarios