Súplica a miña nai
As miñas palabras de fillo dirán dificilmente
algo a un corazón de min tan diferente.
Só ti no mundo sabes do meu corazón
o que sempre foi, antes de calquera amor.
Por iso teño que dicirche o que é horrible recoñecer:
xermola a miña angustia no seo da túa graza.
Es insubstituíble. Por iso está condenada
á soidade a vida que me deches.
E non quero estar só. Teño unha fame infinita
de amor, do amor de corpos sen alma.
Porque a alma está en ti, es ti, pero ti
es a miña nai e o teu amor é a miña escravitude:
escrava foi a miña infancia deste sentimento
alto, irremediable, de inmenso compromiso.
Era o único xeito de sentir a vida,
a única tinta, a única forma. Agora rematouse.
Sobrevivimos: é a confusión
dunha vida recreada á marxe da razón.
Suplícocho, ai, suplícocho, non queiras morrer.
Estou aquí, só contigo, nun futuro abril.
Pier Paolo Pasolini
©Fotograma de Mamma Roma
Comentarios