11-M
Non esquezo ás 192 persoas asesinadas e aos milleiros
de feridos física e psicolóxicamente
Non perdono aos asasinos, sobran na humanidade, e non quero ao meu lado aos que mediante discusións bizantinas, se foron churras ou merinas, tentan de alonxar un problema que está latente na nosa sociedade e, polo tanto, disposto a repetirse outra vez.
Eu sei
Eu sei. Eu sei nomes das persoas serias e importantes que se moven detrás dos tráficos, rapaces que elixiron as suicidas atrocidades fascistas e dos delincuentes comúns, que se puxeron ao seu dispor como asasinos e sicarios. Eu sei todos estes nomes e sei todos os feitos (atentados ás institucións e masacres) de que son culpables. Eu sei. Pero non teño probas. Nin sequera indicios.
Agora ben, o problema é o seguinte: os xornalistas e os políticos, aínda tendo talvez probas, indicios seguro, non din nomes. A quen compete dicir estes nomes? Evidentemente a quen non só ten o valor necesario, senón que, xuntamente, non está comprometido na práctica co poder e, ademais non ten, por definición, nada que perder: isto é, un intelectual. Un intelectual podería, pois, perfectamente dicir en público eses nomes: pero el non ten probas nin indicios. O poder e o mundo que, aínda non sendo do poder, ten relacións prácticas co poder, excluíu aos intelectuais libres –xustamente pola súa natureza- da posibilidade de ter probas e indicios.
Pier Paolo Pasolini (1922-1975)
Fotografías no espazo dedicado na estación de Atocha (Madrid) as víctimas dos atentados do 11-M de 2004. Fotografías de ©Roque Soto
Comentarios