ADELFA BRANCA

Á beira do río

Quen será esa adelfa branca

que canta á beira do río?

Ten os beizos morenos

debaixo dun veo

ao sol agochados.

A esmeralda é o tesouro

deses ollos mouros

que a min vencéronme..

Se ergue o veo negro

o amencer eu vise

tan preto que é o meu castigo

andar os camiños

sempre detrás dela.

Dese amor son prisioneiro

que dáme un veleno

e por dentro queima.

Queres

Rumaykiya raíña miña quéreme.

Mira que eu vivo escravo do teu amor.

Que o corazón devórame

e espero a hora

do calafrío,

moura, moura, moura

Ai, a miña raíña moura.

Alá traíame o teu corpo

entre as nubes do sono

e o perfume das flores

que hai nos limóns

tenros do teu peito.

Brancos como a azucena

que dan as tebras

do meu pensamento.

Quixese pomba miña

coa luz dos luceiros

cantarche esta zambra ferida

para que ti saibas

o que eu che quero.

O galo de Morón
Carlos Cano (1946-2000)

Pintura de © Lita Kabjult