ESCUMAS PRATEXADAS

Longa praia das dunas

O coche rolaba a modiño pola estrada da beiramar. Antre lusco e fusco chegamos á longa praia das dunas. A paisaxe, pantástica nisa hora duvidosa, semella un deserto alumiado pola lúa, grande e baixa, no ceo violeta.

Laura aparcóu nun craro das dunas. A mar rompía nun queixume de escumas pratexadas. Lonxe, víanse as luces da cidade alcender o ceo cunha labarada roxa e laranxa. Eu sentín o perfume que embazaba o interior do coche. Tiña Laura á miña beira e pensaba, que quero?, que busco? Confeso que atraguíame nela a súa capacidade de amor, e non de aventura. O seu existir de deusa e non a vulgaridade pasaxeira, que é coma a sede da vida.

O premio. Fogo solto
Eduardo Moreiras
© Nickolas Muray Archives / Cortesía de George Eastman House International Museum of Photography & Film