PASA O TEMPO

O meu refuxio

¡Cántas veces treméi de medo,

pensando que poden pechar as portas do meu refuxio!

Nil somentes cabe un esmoleiro.

Alí chego coa miña probe carga

de refugallos, de lixumes...

que todolos días un recolle.

Pasa o tempo.

E aquíl montón escuro e triste

-ou, milagre, Señor-

convírtese nun tesouro

brillante, de pedras preciosas.

Cántas gracias teño aínda que che dare.

A miña poesía, o meu reino, o meu refuxio...

E outra vez tremando de medo

pensando que as portas pódense pechar.

Sombra do aire na herba

Luís Pimentel

Adeus Madrid. Fotografía de © Roque Soto.