Teño unha man que esgarra e súa as paredes dos retretes,

sentencia nos faiados dunha idea, nas túas propias mans, os meus ollos

ou na velocidade da estrea dun silencio.

A man non vén dun brazo que dá nun cóbado...
pero axexa
no estremo dos meus ollos as túas vidas -fora de min-,
¡un rosario de espantos e arrebatos 
que exploraría
como fozarían os meus dedos nos baúis dos esquecidos!

E esa man, insólita e aprendida, camiña soa a un tempo
en mundo intocables  e miserias corporais que apartas,
coma do teu seo fillos.

Comigo
e os despoxos de vós nace a historia

en min.


Tigres coma cabalos
Xela Arias

Fotografía de ©Brassai

Comentarios

Publicacións populares