Se estiveses aquí,
fronte a este mundo
de silencio e brancura,
despois de percorrer coa mirada
as baixas nubes e as altas neves,
o resumo gozoso da paisaxe
atoparía nos teus ollos.
Pero a túa ausencia é cega.
Os ollos que lembro ao lembrarche
a outros lugares ollan.
Nin presenten nin ven esta fermosura.
Os fondos ríos, o lago, as montañas,
o clarísimo frío da miña fronte,
distinto son da lume dos teus beizos,
dos teus ollos, do mar, das túas chairas.
Se eu puidese á túa lembranza darlle
vida, ou se puidese polo menos,
converterme nunha lembranza túa,
vivindo só onde ti pénsesme.
Se fóra o corpo o invisible
e o alma o real,
me verías sempre,
e este van, este ceo, estes devalos,
serían un branco sono.
Soidades xuntas
Manuel Altolaguirre
Fotografía de © Helmut Newton
Comentarios