Chuvia
Xeralmente iamos ao río cando o ceo estaba borraxeiro. Ninguén máis ía alí en días neboentos e a curva de auga aceitosa e verde saía da maleza só para nós. Non virían a buscarnos. Podiamos quedar todo o día se queriamos, furgando con paus por entre as árbores en busca de anguías, sentados na beira movendo os dedos dos pés dentro da auga para ver se a troita acabada de nacer nos mordía.
Sei que tiña esperanza de quedar alí. Era o tipo de cousa que sacara dos libros: nenos que se volvían salvaxes; e imaxinaba que, como eles, poderiamos construír a nosa propia casa con árbores, cun xardín de rosas silvestres, de modo que ninguén sabería sequera da súa existencia. Pensaba en todas esas fotografías lustrosas, nos parágrafos tecidos sobre nenos e nenas que se coidaban sós; os seus lumes, as súas potas de guiso fervente. Tamén cría que podiamos ser tan vigorosos coma eles.
Chuvia
Kirsty Gunn
Fotografía de © Roque Soto
Comentarios