Coma unha poldra
recoñecinvos no bico dos outeiros
polo recendo a cadeiras renovadas das illas
e as sandías internas encarnadas na boira.
aínda non sei quén sodes, non vos coñezo,
e zumbaríavos pracer desde os meus ubres.
si tivesemos regueiros e cabalos salvaxes
transitando por calugas violetas e serodias,
bébedas de luzadas moi íntimas,
faríavo-lo amor no xadín flotante do mar
coma unha poldra no lombo das canoas.
non quero saber quén sodes,
nin coñecervos.
Olga Novo
Fotografía de © Yulia Gorodinski
Comentarios