Será un día tranquilo, de luz fría
como o sol que nace ou morre, e o cristal
pechará o aire sucio fora do ceo.
Espértaremos unha mañá, unha vez para sempre,
na morneza do último soño: a sombra
será como a morneza. Encherá a estancia,
pola gran fiestra, un ceo máis grande.
Desde a escaleira, subida unha vez para sempre,
non chegarán voces, nin rostros mortos.
Non será necesario deixar o leito.
Só o alba entrará na estancia baleira.
Bastará a fiestra para vestir cada
cousa cunha tranquila claridade, case unha luz.
Pousarase unha sombra descarnada sobre o rostro mergullado.
Será os recordos como grumos de sombra
esmagados como as vellas brasas
no camiño. O recordo será a chama
que aínda onte mordía nos ollos apagados.
Comentarios