ONDINAS LEDAS

A dúas adolescentes molladas polas choivas de primavera

Saúde neses corpos que levan a frescura

destas sombras chiviosas polo ceo de maio.

A primavera chove en doce augas claras.

Nubes de corazón brillante.

Na brancura das frontes de silencioso vento

tedes a vosa luz e estrelas húmidas

arden nos vosos ollos con íntima alegría.

E sorrides ao tempo nas rosadas meixelas

ofrecéndolle ao mundo un aceno limpísimo

de primeiros amores.

Saúde neses corpos de cabelos mollados

por esta lenta choiva entre o voso perfume 

de poros desexados para bebelos todos.

Baixo os vestidos mornos sodes ondinas ledas

que soña este silencio de lagoa despida.

Na vosa pel levades licor de flores nidias,

azucre namorado nos vosos labios finos.

Qué saborosos froitos se inflamarán un día

nos vosos corpos novos de cervas exquisitas.

A redondeza suave dos peitos temesiños

ten marabilla e gozo de cálice anceiado

e que tenro veludo se adiviña en luzada

nas vosas coxas doces de brancura pulida.

Saúde fonda e longa a eses húmidos corpos

de choiva e primavera,

corpos novos e alegres,

fermosuras tan vivas,

adolescentes corpos para deusas futuras...

sodes puras presenzas dun eterno desexo.

Do desexo en corpo e sombra

Miguel Anxo Fernán Vello

Fotografía de © BCCL