Nadadora de noite, nadadora
entre ondas e tebras.
Brazos brancos fundindose,
nacendo, co seu ritmo
rexido por designios ignorados,
avanzas
contra a dobre resistencia xorda
avanzas
contra a dobre resistencia xorda
de escuridade e mar, de mundo escuro.
Ao naufragar o día,
ti, pasaxeira
de travesías por abril e maio,
te quixeches salvar, estaste salvando,
da resignación, non da morte.
Se te rompen as ondas, desbravadas,
feito o seu asombro escuma,
arrepentidas xa da súa milicia,
cando ti ofréceslles, como un pacto,
o teu forte peito virxe.
Rómpenseche
as densas ondas longas da noite
contra ese degoiro de claridade que procuras,
mañiza por mañiza, e que ergue
un escumar altísimo no ceo;
escumas de luceiros, si, de estrelas,
que te salpica a faciana
cun balbordo de constelacións,
de mundos. Desafía
mares de séculos, séculos de tebras,
a túa inocencia ispe.
E o rítmico exercicio do teu corpo
soporta, empurra, salva
moito máis que a túa carne. Así o teu triunfo
o teu fin será, e ao cabo, traspasadas
o mar, a noite, as conformidades,
da outra beira xa do mundo negro,
na praia do día que alborea,
morrerás na aurora que gañaches.
Versos 1439 a 1475. Razón de amor
Pedro Salinas (1891-1951)
Praia As Catedrais (A Mariña luguesa), fotografía de Emilio Blanco
Night pool. Cadro de Paul Roberts
Comentarios