O xardín sombrizo
Xa non atende o amor ao suspiro do vento
nas perfectas flores: o fin do teu xardín
é agora un deserto onde ninguén achará
os pétalos vagabundos das últimas flores.
¡Oh bruñido cabelo! Oh froito maduro da túa boca!
Pode na colleita aniñar a penuria?
O amor, que era a música, mumrmura agora
co seu laúde roto entre as tumbas.
Que sopre o vento nas perfectas flores
e volva a primavera a brillar o teu xardín:
cego o amor xa non conta a horas
nin son xa para el a sementeira e a colleita.
Fotografía de © Nathan Wirth
Comentarios