Romance de novembro
Novembro volveu,
esváense de néboa os cumes do corazón
e viaxa nun marco o sorriso de alguén,
chamadas perdidas en gris,
son eu quen embaza o cristal outra vez,
unha avelaíña a durmir.
Novembro volveu
e canta esta vella canción a quen esqueceu.
Debuxo ao voar
un mapa de luces: Seilán, O Vilar, Xerdiz,
conxélase a noite onde Castromaior
a última vez que te vin,
mollei o vestido no campo do adeus,
caeron estrelas por ti.
Alí seguirán
as luces da terra e un leito no teu pumar.
Novembro volveu,
e canta esta vella canción a quen esqueceu.
“Enterran semente”, dixera Daniel,
sen culpa, sen nome nin lei,
marchei sendo nova e o medo quedou,
non é unha historia de amor.
Alí han de seguir
as luces da terra, Amada, Adrián, Manuel.
No alto do ceo
caeron estrelas por quen nunca regresou.
Conxélase a noite onde Castromaior
a última vez que te vin.
Se xean as augas da fonte, eu direi
que fale Novembro por min.
E Novembro volveu
e canta esta vella canción a quen esqueceu.
Tradicional irlandesa – Xabier Cordal – L.N.L
Fotografías de © Emilio Blanco
Comentarios