Coro dos errantes

Nós, errantes
levamos detrás de nós os nosos camiños coma equipaxe.
con farrapos dos países en que descansamos
Vamos vestidos
coas esmolas do fardelo da fala que adeprendimos nas bágoas.
Estamos ben mantidos.
En cada encrucillada agárdanos unha porta,
e detrás o cervo, a besta con ollos de orfo, semellante a Israel,
desaparece nos bosques rumorosos,
i a rula verque o seu canto enriba dos campos dourados.
Un mar de soedades acompáñanos
por toda parte por onde nós chamamos.
Ouh, vós, gardas armados con espadas chameantes!,
os gráns do pó enriba dos nosos pes de errantes
comezan xa a faguerse sangue nos nosos descendentes.
Ouh, nós, errantes diante das portas da terra!
A forza de saudar dende lonxe
os nosos chapeus anublaron as estrelas,
Os nosos corpos xacen na terra coma metros aplegados
que miden o horizonte.
Ouh, nós errantes,
vermes que ruben polos zapatos das xeraciós que virán,
a nosa morte barrera coma se barre unha lousa
as vosas portas pechadas!


Chor der Wanderenden

Wir Wandernde
Unsere Weg ziehen wir als Gepäck hinter uns her -
Mit einem Fetzen des Landes darin wir Rast hielten
Sind wir bekleidet
Aus dem Kochtopf der Sprache, die wir unter Tränen erlernten,
ernähren wir uns.

Wir Wandernde,
an jeder Wegkreuzung erwartet uns eine Tür
dahinter das Reh, der waisenäugige Israel der Tiere
in seine rauschende Wälder verschwindet
Und die Lerche über den goldenen Äckern jauchzt
Ein Meer von Einsamkeit steht mit uns still
Wo wir anklopfen,
o ihr Hüter mit flammenden Schwertern ausgerüstet,
Die Staubkörner unter unseren Wanderfüßen,
Beginnen schon das Blut in unseren Enkeln zu treiben –

O Wir wandernde vor den Türen der Erde,
vom Grüßen in die Ferne
Haben unsere Hüte schon Sterne angesteckt.
Wie Zollstöcke liegen unsere Leiber auf der Erde
Und messen den Horizont aus -

O wir Wandernde,
kriechende Würmer für kommende Schuhe,
unser Tod wird wie eine Schwelle liegen
vor euren verschlossenen Türen!


Chorus of the wanderers

We wanderers
dragging the way we have come as baggage behind us -
we are dressed
in a rag of the land we pause in -
we feed
from the stewpot of the language we learnt through our tears.

We wanderers,
a door awaits us at every cross-roads
behind it the doe, the orphan-eyed Israel of animals
disappears into its rustling forests
and the lark rejoices over the golden fields.
A sea of solitude stands silently with us
at whatever door we knock.
O ye guardians girded with flaming swords,
the grains of dust under our wandering feet
are already starting to spurt
blood into our grandchildren -

O we wanderers standing at the doors of the Earth,
our hats have stars pinned to them
a greeting from afar.
Our bodies lie like inch rules on the ground
measuring out the horizon -
O we wanderers,
crawling worms for shoes yet to come,
our death will lie like a threshold
across your bolted doors!



In den Wohnungen des Todes
Nelly Sachs


Comentarios

Publicacións populares