CUNHA ROSA NO PEITO
Petöfi
Hasta Kisköros mismo chegaban os carreiriños de herba verde.
Hasta Kisköros mismo, os cómaros verdes das veigas de Hungría.
Hasta o mismo Kisköros, os verdes das veigas de rosas amarelas.
Hasta Kisköros, con cancións ledas do Danubio.
Era un tempo de longas espadas brillantes,
en que os poetas morrían cunha rosa no peito
e un poema que nunca se puido rematar.
Corazós como craras bandeiras
alcendían o vento pasmado.
E a voz sempre se finaba nunha rosa aberta de sangre.
Viudas de vivos tráxicos
mataban ó mencer tristes lámparas desveladas.
Eran pequenalas noites de longas chuchas salgadas e amargues,
nas que se paraba o negro da ruleta dos conspiradores.
Ai, Petöfi, Petöfi, doce poeta dos menceres como espadas!
Ai, Petöfi, Petöfi, doce poeta dos adioses de sempre!
Cómo revoábanas capas dos cosacos en Segosvar!
Aquilino Iglesia Alvariño
Comentarios