SOL POR ENTRE AS GALLAS

Aquel poema lido no cuarto dun hotel de Roma

A chuvia bórranos
-pra ledicia nosa-
os brancos, os luminosos
cabalos do estío.

Aínda que chuviosa primavera, primavera ao fin, como anunciaban as plantas e árbores asentados pola soleira de centos de anos de historia nas vilas dos arredores por onde en van busquei a ruta de París-Texas. Ese non era o meu reino, así que volvín á túa cálida man para entrar na habitación do hotel e conseguir o éxtase en pelexa incruenta, loita de corpos vencidos pola agonía máis fermosa, previa á paz terreal que te transportou á vixilia na semipenumbra do reducido espazo.

Desde o meu gastado libro, verso a verso, ollaba para o teu corpo levemente tapado como o botín conquistado no asalto máis sanguento nun mar de ardente sol.

Viñemos eiquí

por un raro pracer.

I unha estrana dita

rodéanos agora.

Iste é o inverno,

un pequeno inverno, 

pra nós solos.

Mais ese inverno para nós sós estaba por fin lonxe da neve asasina da que saín grazas a que desde o principio alumaches o meu miseria recanto no que estaba recluído. Entón veume a mente esa imaxe xélida que queima, coma esa paisaxe pirenaica de preñeces níveas no que descansaron os meus cansados ollos. Pero cambiei de verso, buscando o teu quente colo:

¡Aluma iste mísero

e gozoso día

cos teus seos

cas túas coxas pulidas

por unha soedade ditosa!

Extracto da novela inédita: Vieiros do abismo


Montaxe cunha fotografía de Emilio Blanco, escollida porque esa neve, aínda que fría, queima, e cunha imaxe do filme París-Texas