Aquel poema lido no cuarto dun hotel de Roma
A chuvia bórranos
-pra ledicia nosa-
os brancos, os luminosos
cabalos do estío.
-pra ledicia nosa-
os brancos, os luminosos
cabalos do estío.
Aínda que chuviosa primavera, primavera ao fin, como anunciaban as plantas e árbores asentados pola soleira de centos de anos de historia nas vilas dos arredores por onde en van busquei a ruta de París-Texas. Ese non era o meu reino, así que volvín á túa cálida man para entrar na habitación do hotel e conseguir o éxtase en pelexa incruenta, loita de corpos vencidos pola agonía máis fermosa, previa á paz terreal que te transportou á vixilia na semipenumbra do reducido espazo.
Desde o meu gastado libro, verso a verso, ollaba para o teu corpo levemente tapado como o botín conquistado no asalto máis sanguento nun mar de ardente sol.
Viñemos eiquí
por un raro pracer.
I unha estrana dita
rodéanos agora.
Iste é o inverno,
un pequeno inverno,
pra nós solos.
Mais ese inverno para nós sós estaba por fin lonxe da neve asasina da que saín grazas a que desde o principio alumaches o meu miseria recanto no que estaba recluído. Entón veume a mente esa imaxe xélida que queima, coma esa paisaxe pirenaica de preñeces níveas no que descansaron os meus cansados ollos. Pero cambiei de verso, buscando o teu quente colo:
¡Aluma iste mísero
e gozoso día
cos teus seos
cas túas coxas pulidas
por unha soedade ditosa!
Montaxe cunha fotografía de Emilio Blanco, escollida porque esa neve, aínda que fría, queima, e cunha imaxe do filme París-Texas
Comentarios