A cabuxa do señor Seguín

O señor Seguín endexamais tivera sorte coas súas cabras.

Perdéraas todas do mesmo xeito: un bo día, aló contra a mañanciña, rompían a corda, liscaban para o monte e alá arriba... papáballas lobo. Nin os aloumiños do seu amo nin o medo ó lobo as paraba. Polo que se ve éranche unhas cabras independientes que, por riba de todo, querían a liberdade, o aire libre...
O bo do señor Seguín, que non daba entendido o carácter dos seus animaliños, andaba adoecido. Teimaba: "Nada, estache visto que as cabras aborrecen esta vida, e non me vai quedar unha". Con todo, non desfaleceu. Aínda tendo perdido do mesmo xeito seis cabras, mercou unha sétima, e desta vez mirou ben de escollela moi noviña, para ver se se afacía así a ficar na casa.

Ai, Gringoire! ¡Que xeitosiña era a cabuxa aquela do señor Seguín! ¡Que bonitiña era, cos seus ollos doces, a súa barbiña de subofiial, os seus pequenos cascos mouros brillantes, os seus cornos raiados e unha longa pelica branca, que mesmo figuraba unha hopalanda. Era case que tan xeitosa como a chiva de Esmeralda -¿lembraste Gringoire?- e, por riba, doce, agarimeira, tan quediña deixándose munxir sen mete-la pata na cunca... Unha xoia...


La chèvre de monsieur  Seguin

M. Seguin n’avait jamais eu de bonheur avec ses chèvres.

Il les perdait toutes de la même façon : un beau matin, elles cassaient leur corde, s’en allaient dans la montagne, et là-haut le loup les mangeait. Ni les caresses de leur maître, ni la peur du loup, rien ne les retenait. C’était, paraît-il, des chèvres indépendantes, voulant à tout prix le grand air et la liberté. Le brave M. Seguin, qui ne comprenait rien au caractère de ses bêtes, était consterné. Il disait:
— C’est fini ; les chèvres s’ennuient chez moi, je n’en garderai pas une. 
Cependant il ne se découragea pas, et, après avoir perdu six chèvres de la même manière, il en acheta une septième ; seulement, cette fois, il eut soin de la prendre toute jeune, pour qu’elle s’habituât mieux à demeurer chez lui.

Ah ! Gringoire, qu’elle était jolie la petite chèvre de M. Seguin ! qu’elle était jolie avec ses yeux doux, sa barbiche de sous-officier, ses sabots noirs et luisants, ses cornes zébrées et ses longs poils blancs qui lui faisaient une houppelande ! C’était presque aussi charmant que le cabri d’Esméralda, tu te rappelles, Gringoire ? — et puis, docile, caressante, se laissant traire sans bouger, sans mettre son pied dans l’écuelle. Un amour de petite chèvre...


La cabra del señor Seguin

El señor Seguin jamás había tenido suerte con sus ca­bras.

Las perdía todas de la misma manera: un buen día rompían la cuerda, se iban al monte y una vez allá arriba el lobo se las comía.Ni las caricias de su dueño, ni el miedo al lobo lograba retenerlas. Al parecer se trataba de cabras independientes que querían gozar del aire libre y de la libertad a cual­quier precio. El bueno del señor Seguin, que no comprendía lo más mínimo el carácter de sus animalitos, estaba consternado. 

-Se acabó -solía decir. Las cabras se aburren conmigo. No conservaré ni una sola. Sin embargo no se descorazonó, y, después de haber perdido seis cabras de idéntica forma, adquirió la sépti­ma. La única precaución que adoptó esta vez fue com­prarla muy jovencita, con la esperanza de que se habi­tuara mejor a vivir con él.

¡Ah! ¡Cuán linda era la cabrita del señor Seguin! ¡Qué hermosa era con sus ojitos dulces, su perilla de su­boficial, sus pezuñas negras y relucientes, sus cuernos ra­yados y sus largos pelos blancos que le formaban una ho­palanda! Y además era dócil, cariñosa, se dejaba orde­ñar sin chistar, sin meter la patita en la escudilla. Una preciosidad de cabrita...



Les letrres de mon moulin
Alphonse Daudet





Comentarios

Publicacións populares