A balada das nais

Pregúntome que nais tivestes.
Se os visen agora, traballando
nun mundo para elas descoñecido,
presos nun ciclo sempre inacabado
de experiencias tan distintas das súas,
que mirada terían os seus ollos?
Se visen o texto que escribides ou ditades
barroco e conformista,
a redactores libres de calquera compromiso,
entenderían quen sodes?


Nais viles, de cara fozada
polo medo antigo, ese que, como unha dor,
deforma os trazos nun brancor de néboa,
lonxe do corazón os deixa,
vello o rexeitamento moral no que os pecha.
Nais viles, pobriñas, preocupadas
de que os seus fillos coñezan a vileza
ao pedir un emprego,
labrarse un porvir, non ofender ó poderoso,
ou defenderse de calquera clase de piedade.

Nais mediocres, que de nós
aprenderon con humildade de nenas,
un único, nu significado,
con almas nas que o mundo está condenado
a non dar mostras de ledicia ou dor.
Nais mediocres, que xamais tiveron
para vos máis palabras de amor
que a dun amor sordidamente mudo,
de besta, e nel crecestes
impotentes cara ao bulir real do corazón.

Nais servís, afeitas dende hai séculos
a agachar sen amor a cabeza,
a transmitir ao seu feto
o antigo vergonzoso segredo
de conformarse coas sobras da festa.
Nais servís, que vos insinuaron
como pode ser feliz o servo
odiando a quen, igual que el, é escravo,
o tranquilo e seguro de si que pode estar
cando traizoa canto di cos seus actos.

Nais feroces, ocupadas en defender
o pouco que lles queda,
a normalidade -burguesa- e o salario,
 coa rabia de quen se vinga
ou séntese acurralado nun absurdo asedio.
Nais feroces, que vos criaron na consigna
de sobrevivir, de pensar só en vos!
que vos sanaron contra o respecto e a piedade,
que a integridade do voitre
ensináronvos a incubar no voso peito.

Aí tendes, viles, mediocres, servas,
feroces, ás vosas pobres nais!
Sen ningunha vergoña de sabervos
-no voso odio- mesmo orgullosos,
aceptado que é de bágoas o val.
Así é como o mundo os pertence:
irmandados en paixóns opostas,
ou patrias inimigas, polo rexeitamento fondo
a ser distintos, a non responder
á dor salvaxe de ser homes.



La ballata delle madri

Mi domando che madri avete avuto.
Se ora vi vedessero al lavoro
in un mondo a loro sconosciuto,
presi in un giro mai compiuto
d'esperienze così diverse dalle loro,
che sguardo avrebbero negli occhi?
Se fossero lì, mentre voi scrivete
il vostro pezzo, conformisti e barocchi,
o lo passate, a redattori rotti
a ogni compromesso, capirebbero chi siete?

Madri vili, con nel viso il timore
antico, quello che come un male
deforma i lineamenti in un biancore
che li annebbia, li allontana dal cuore,
li chiude nel vecchio rifiuto morale.
Madri vili, poverine, preoccupate
che i figli conoscano la viltà
per chiedere un posto, per essere pratici,
per non offendere anime privilegiate,
per difendersi da ogni pietà.

Madri mediocri, che hanno imparato
con umiltà di bambine, di noi,
un unico, nudo significato,
con anime in cui il mondo è dannato
a non dare né dolore né gioia.
Madri mediocri, che non hanno avuto
per voi mai una parola d'amore,
se non d'un amore sordidamente muto
di bestia, e in esso v'hanno cresciuto,
impotenti ai reali richiami del cuore.

Madri servili, abituate da secoli
a chinare senza amore la testa,
a trasmettere al loro feto
l'antico, vergognoso segreto
d'accontentarsi dei resti della festa.
Madri servili, che vi hanno insegnato
come il servo può essere felice
odiando chi è, come lui, legato,
come può essere, tradendo, beato,
e sicuro, facendo ciò che non dice.

Madri feroci, intente a difendere
quel poco che, borghesi, possiedono,
la normalità e lo stipendio,
quasi con rabbia di chi si vendichi
o sia stretto da un assurdo assedio.
Madri feroci, che vi hanno detto:
Sopravvivete! Pensate a voi!
Non provate mai pietà o rispetto
per nessuno, covate nel petto
la vostra integrità di avvoltoi!

Ecco, vili, mediocri, servi,
feroci, le vostre povere madri!
Che non hanno vergogna a sapervi
- nel vostro odio - addirittura superbi,
se non è questa che una valle di lacrime.
E' così che vi appartiene questo mondo:
fatti fratelli nelle opposte passioni,
o le patrie nemiche, dal rifiuto profondo
a essere diversi: a rispondere
del selvaggio dolore di esser uomini.



La balada de las madres

Me pregunto qué madres habéis tenido. 
Si os vieran ahora, trabajando 
en un mundo para ellas desconocido, 
presos en un ciclo siempre inacabado 
de experiencias tan distintas de las suyas, 
¿qué mirada tendrían sus ojos? 
Si estuvieran allí mientras escribís 
vuestro artículo, conformistas y barrocos, 
o lo entregáis a redactores vendidos 
a cualquier compromiso, ¿entenderían quiénes sois? 

Madres viles, que llevan en sus rostros el temor 
antiguo, ese que, como una enfermedad, 
deforma los rasgos en un blancor 
de niebla, los aleja del corazón, 
los encierra en el viejo rechazo moral. 
Madres viles, pobrecitas, preocupadas 
de que sus hijos conozcan la vileza 
para pedir un empleo, para ser prácticos, 
para no ofender almas privilegiadas, 
para defenderse de cualquier piedad. 

Madres mediocres, que aprendieron 
con humildad de niñas, de nosotros, 
un único, desnudo significado, 
con almas en las que el mundo está condenado 
a no dar ni dolor ni alegría. 
Madres mediocres, que jamás tuvieron 
para vosotros más palabras de amor 
que la de un amor sórdidamente mudo, 
de bestia, y en él os criaron 
impotentes ante los reales deseos del corazón. 

Madres serviles, acostumbradas desde hace siglos 
a agachar sin amor la cabeza, 
a transmitir a su feto 
el antiguo vergonzoso secreto 
de conformarse con las sobras de la fiesta. 
Madres serviles, que os han enseñado 
cómo puede el siervo ser feliz 
odiando a quien, igual que él, está atado, 
cómo puede ser beato traicionando, 
y seguro, haciendo lo que no dice. 

Madres feroces, ocupadas en defender 
lo poco que, como burguesas, poseen, 
la normalidad y el salario, 
casi con la rabia de quien se venga 
o se siente acorralado en un absurdo asedio. 
Madres feroces, que os dijeron: 
¡Sobrevivid! ¡Pensad sólo en vosotros! 
¡No sintáis jamás piedad o respeto 
por nadie, guardad en el pecho 
vuestra integridad de buitres! 

¡Ahí tenéis, viles, mediocres, siervas, 
feroces, a vuestras pobres madres! 
Sin ninguna vergüenza de saberos 
-en vuestro odio- incluso altivos 
en este valle de lágrimas. 
Así es cómo os pertenece este mundo: 
hermanados en pasiones opuestas, 
o patrias enemigas, por el profundo rechazo 
a ser distintos, a responder 

del dolor salvaje de ser hombres. 



Mothers Ballad

I wonder what kind of mothers have you had.
If they could see you now at work
in a world they don't know,
taken in an endless circle
of experiences so different from theirs,
what look would they have in their eyes?
If they were there, while you, conformists and baroques,
are writing your article
and you give it to editors who are used
to all kind of compromise, would they recognise you?
Coward mothers, with an ancient fear on their face,
which (the fear) is like a disease
that warps features with paleness,
obfuscates them, distances them from the heart,
and lock them in the old moral rejection.
Coward mothers, poor them, troubled from the idea
that their children will know cowardness
to ask for a work place, to be realistic,
to not offend priviliged souls,
to protect themselves from any pity.
Lousy mothers, who have learnt
with a child-humility
only one bare meaning about us,
with souls in a damned world
wich doesn't give pain nor joy.
Lousy mothers, who didn't have
for you a single word of love,
if not a meanly mute, beasty love
and in this love they raised you,
harmless to the real call of your heart.
Servile mothers, used for centuries
to bow their heads without love.
to transmit to their fetus
the ancient, shameful secret
of contenting yourselves with the remains of the feast.
Servile mothers, who taught you
how the servant can be happy
hating who is, like him, in chains,
how he can be content and safe
cheating and doing what he doesn't say.
Fierce mothers, focused on defending
the little that bourgeoises own,
the normality and the salary,
with the rage of the ones who take their revenge
or the ones who are under an absurd attack.
Fierce mothers who said you:
"Survive! Think about yourself!
Don't have any pity or respect
for anybody, harbor in your chest
your vulture's integrity!"
There they are, your coward, lousy, servile,
fierce, poor mothers!
They are not ashamed from the knowledge of you
being arrogant in your hate.
This is just a tears' valley.
The world is yours in this way:
brothers in the opposite passions,
or opponent homelands that refuse
being different and (refuse) to answer

to the savage pain of being humans.



Balade des mères

Je me demande quelles mères vous avez eues.
Si maintenant je vous voyais au travail
Dans un monde à elles inconnu,
Pris dans un cercle jamais complet
D'expériences aussi différentes des leurs,
Quel regard auriez-vous dans les yeux?
Si j'étais là tandis que vous écrivez
Votre morceau, conformes et baroques,
Ou que vous le passiez aux auteurs brisés
A chaque compromis, comprendriez-vous qui vous êtes?
Viles mères, avec dans le regard la peur
Antique, celle qui, comme un mal,
Déforme les traits dans une blancheur
Qui les brouille, les éloigne du cœur,
Les enferme dans le vieux refus moral.
Viles mères, pauvres, inquiètes
Que les enfants connaissent la vilénie
Pour demander un poste, pour être pragmatiques,
Pour ne pas offenser les âmes privilégiées,
Pour se défendre de chaque pitié.
Mères médiocres qui ont appris
Avec humilité des enfants, de nous,
Une unique et nue signification,
Avec des âmes dans lesquelles le monde est damné
À ne donner ni douleur ni joie.
Mères médiocres qui n'ont jamais eu
Pour vous un seul mot d'amour,
Si ce n'est d'un amour sordidement muet
De bête, en vous y ont élevé,
Désarmés face aux réels appels du cœur.
Mères serviles, habituées depuis des siècles
À baisser la tête sans amour,
À transmettre à leur fœtus
L'antique, honteux secret
De se contenter des restes de la fête.
Mère serviles à qui ils ont appris
Comme le servant peut être heureux
En haïssant qui est, comme lui, lié,
Comment on peut être, tout en trahissant, content,
Et sûr de soi, tout en faisant ce qu'on ne dit pas.
Mères féroces, prêtes à défendre
Le peu qu'elles ont, bourgeoises, elles possèdent
La normalité et le salaire,
Presque avec la rage de celui qui se venge
Ou est pris à un absurde siège.
Mères féroces qui vous ont dit:
Survivez! Pensez à vous!
N'ayez jamais de pitié ou de respect
Pour personne, couvez en votre sein
Votre intégrité de vautours!
Voilà, viles, médiocres, serviles,
Féroces, vos pauvres mères!
Qui n'ont pas honte de vous savoir
- Dans votre haine - simplement superbes,
Si ce n'est pas ça, une vallée de larmes.
C'est comme ça que vous appartient le monde:
Frères dans les passions opposées,
Ou les patries ennemies, du refus profond
D'être différents : à répondre

De la douleur sauvage d'être humain.




Poesía in forma de rosa
Pier Paolo Pasolini





Comentarios

Publicacións populares