Fican atrás abandonados,
os senlleiros camiños que percorrimos día a día,
co ledo pulo de xeva, viva, recedente,
ou coa pesadume do mergurado froito.
Morren aí, onde os cómaros en sombra,
arroutadamente tristes, abocadan as soidades,
segredamente conxurándonos.
Amigos maduros do noso breve baixo polo sol,
e testigos calados do noso morrer cotidián.
Palidamente brillan, ronseles cansos dos nosos pasos,
ou augas abertas ós novos navíos de mastros outos
que impacientes camiñan, arrempuxándonos
polo abrente de lóstregos e moles soedades.
Zugando a saudade
Pura Vázquez
Pinturas de Luis Mosquera Gómez e Maxfield Parrish
Comentarios