Algunha vez hai que chegar ó porto.
Mira-los ríos, a resaca.
Que outra cousa somos
senón praias,
buguinas que reteñen
os sons lonxanos!
Algunha vez
hai que aluma-la noite
e ceiba-los recordos
como tolas bengalas.
Mollármonos coa auga fuxidía
e deixar que se escoe polos dedos
para sentirnos Tempo.
A memoria atopará os barcos.
Varados e vellos.
Deitados sobre un fondo escuro
que tanto se asemella ó noso medo.
Debemos levar áncoras.
Procurarnos grumetes, capitáns.
Deixalos que partan, novamente,
como anacos do noso amor, da nosa maxia.
Pois que outra cousa somos
senón praias,
buguinas que reteñen
os sons lonxanos!
Os barcos van e veñen
polo río
e a noite...
Mira-los ríos, a resaca.
Que outra cousa somos
senón praias,
buguinas que reteñen
os sons lonxanos!
Algunha vez
hai que aluma-la noite
e ceiba-los recordos
como tolas bengalas.
Mollármonos coa auga fuxidía
e deixar que se escoe polos dedos
para sentirnos Tempo.
A memoria atopará os barcos.
Varados e vellos.
Deitados sobre un fondo escuro
que tanto se asemella ó noso medo.
Procurarnos grumetes, capitáns.
Deixalos que partan, novamente,
como anacos do noso amor, da nosa maxia.
Pois que outra cousa somos
senón praias,
buguinas que reteñen
os sons lonxanos!
Os barcos van e veñen
polo río
e a noite...
Roberto Díaz (Avellaneda-Bos Aires, 1938 - Avellaneda, 2011)
Fotografías 1 e 3: Costa da Morte retratada por © Emilio Blanco "Milucho"
Fotografía 2: Barco varado, de © Mikko Lagerstedt
Comentarios