Corto Maltés non dixo nada, izou o foque e a elegante embarcación dirixiuse engorde cara ao gris buque de guerra. Pouco despois abaneábase á súa beira.
—Eh, princesa! —berrou Corto.
Pandora asomouse e púxose de cóbados na borda.
—Bos días, Corto Maltés!
Era fermosa, tiña toda a beleza radiante e fresca propia da súa idade e a picardía elegante e sutil que a careacterizaba.
—Que guapa estás! —exclamou Corto—. Non sei por que pero lémbrasme un tango de Arola que escoitei no cabaré da Parda Flora en Buenos Aires.
—Se cadra porque me asemello a algunha das mozas que había alí...
O cachemerín achegárase á nave e a cara de Pandora estaba preto da de Corto, aínda que situada un pouco máis abaixo.
—Non! E precisamente porque non te pareces a ningunha, gustaríame encontrarte sempre, en calquer lugar...
Pandora perdeuse un instante nese soño, sostivo a ollada que lle chegara ao corazón e os seus beizos dixeron:
—Non irei con vostede, Corto Maltés.
—Xa o sei —retrucou Corto cun sorriso que fixo que se lle formaran dúas buratiñas á beiora dos recantos da boca. Quitou a grilanda de flores e colgouna do pescozo de Pandora.
—Adeus, Pandora!
—Ata a vista, Corto Maltés!
O nome quedou suspendido dos seus beizos impedindo que os pechase de todo.
O cachemarín comezara a se afastar co seu chapuzar e Tarao desanou as amarras da piragua que o levaría de volta a Escondida.
Pormenor do cómic Balada do mar salgado, de Hugo Pratt. Editado por primeira vez en 1967
Comentarios