Horizontal miseria
Por máis sendas de amor
que tracexases
na túa roita arelante,
o salseiro bradou
e quedácheste frío.
Xelado na inclemencia.
Coa caricatura de esquisito.
¿Quen te ateigou
de horizontal miseria?
Lucidío mencer
das túas glicinas
que agasallaban lampos das alturas,
onde ardían fulxentes
as túas pombas.
¿Presínte-los latexos
que estaban sometidos ás túas ondas?
Esgarecido.
Sen delirios.
¿Ónde o pulo perfecto
que criou como estímulo
ese lume?
Non puideches acharte.
Estiñou no teu cerne
a voz das arelazas.
Rol de cantárida
Eduardo González Ananín
Fotografías de © Mike Brodie
Comentarios