Loubanza
da choiva
Eu
recréome no chan da miña terra, rico en matices do verde, que o
cobren dende os máis ergueitos curutus das serras, ás beiras do mar
e dos ríos; e tremo de medo de que unha falla de lentura desfaga
iste tapiz vexetal, e vaia ispindo primeiro os penedos e os valados,
logo os prados, e por cabo os montes, nos que soio quedarían uns
circos poboados por plantas coriáceas, iguaes aos redondeles de
cabelos meios mortos que se miran nas cabezas tiñosos.
Xa
se sabe que o sol é criador de desertos, e que a iauga é, por
natureza, criadora de vida; i eu, denantes dunha Galicia enxoita i
erma, preferiría un diluvio que caíra sober dela; un diluvio sen
arca e sen Noé, que pasara por riba dos Ancares, da Pena Rubia, do
Courel e da Pena Trevinca; que o asolagara todo, e no que solo
aboiaran as espranzas dos que temos amor pra a nosa terra, namentras
no seo das augas xenerábase un corpo que fora quén para
acobillalas.
1955
Prosas
galegas
Florentino
L. Cuevillas
Fotografías 1: de Pena Trevinca e 2 e 3: O Courel feitas por © Emilio Blanco "Milucho"
Comentarios