A Cerna
Hase de amar a cousa hastra que sangre.
O verdadeiro amor enferra en neve,
ara nun mar de rosas suco leve,
ai pro acadulla en sangre.
Tinguéuseche o machado en sangre loura.
Ai cómo, cernador, doi a batalla
cos que un ama! Qué moura é a sombra moura
do machado na galla!
Despida contra o ceio A Que Non Fala,
a póla firme coma un xuramento,
berra nos dentes do machado e estala
e tordea no vento...
Sobros cómbaros dondos coma un velro,
sobras cornas dos bois, sobro camiño,
a fraga berra, coucorexa o melro,
cai arroulando un niño...
Eu vinte contra o sol, nunha hora tola,
abrazado ó teu toro, derregando
a traxedia de Deus. Doinos a póla,
pro seguimos cernando!
Hastra que caia a derradeira estrela,
cairá o machado en carne que choramos,
no soño puro de deixar máis bela
unha vida que amamos.
Xosé María Díaz Castro
Fotografías. Fonte: © http://fototelegraf.ru
Comentarios