O día maduro faláballe aos montes: "Xa estou moi canso, moi canso. Deixádeme que me deite sobre vós e espertarei mañá para recoller as contas do meu colar que deixo sempre esquecidas sobre o escuro". E os montes volvíanse azuis máis azuis.
O corazón violeta da tarde estaba atravesado polo último raio de sol.
A curva do río! A curva do rego! A curva do camiño con chopos!
A primeira sombra asomou a súa negra cabeza no alto do outeiro: "Preparade as escobas, amiguiñas; hoxe temos moita luz que varrer".
E o bufo sabio, que esperaba na oliveira, gritoulle: "Sempre che esquecerás algunhas pingas". Un silencio novo perfumaba os xuncos. Nunha ladeira do ocaso catro chopos mirábanse na auga.
Federico García Lorca
Fotografía de © Roque Soto
Comentarios