Destino e morte
A miña cadeira, aínda que átea fortemente
cabalga una montura da morte.
Non se pode parar no río da vida,
e o da morte é lugar aberto.
O día chegará, en que só che honre
o puñado de po que che cobre.
Cáeche neste mundo espidamente só,
e marchaches del e só segues.
A morte é realidade, pero eu sigo alegre
é como sabéndoa,
negáseo.
Parece que existiu un só molde
onde a todos os homes
baleirouse.
Busquei por todos lados o repouso,
máis non atopei o descanso en sitio algún.
Sometido ás miñas ansias, fun o seu escravo;
e libre, soamente,
souben conformarme.
Se advertísemos, lúcidos,
que o día arrea á noite
e a noite arrea ao día,
comprobariamos o rápido e continuo
que van encartando idades e vestixios.
Abu-L-Atahiya (747-826)
Comentarios