Cando me asalta o medo
Cando me asalta o medo de deixar de existir
antes de que a miña pluma faga espigar o meu rico pensamento,
de que altas pilas dos meus libros impresos
garden, como un celeiro ben provisto, o gran xa en sazón;
cando contemplo sobre
o estrelado rostro da noite,
entre as nubes símbolos marabillosos dalgunha gran lenda
e presinto que non terei tempo para dar un perfil
ás súas sombras, tocado por esa graza que é a inspiración;
e cando intúo, bela criatura fugaz,
que xa nunca poderei fixar a miña vista en ti,
nunca saberei a que sabe esa máxica forza
do amor realizado,
entón á beira
do folgado mundo quedo só e penso
ata que amor e fama abísmanse na nada.
antes de que a miña pluma faga espigar o meu rico pensamento,
de que altas pilas dos meus libros impresos
garden, como un celeiro ben provisto, o gran xa en sazón;
cando contemplo sobre
o estrelado rostro da noite,
entre as nubes símbolos marabillosos dalgunha gran lenda
e presinto que non terei tempo para dar un perfil
ás súas sombras, tocado por esa graza que é a inspiración;
e cando intúo, bela criatura fugaz,
que xa nunca poderei fixar a miña vista en ti,
nunca saberei a que sabe esa máxica forza
do amor realizado,
entón á beira
do folgado mundo quedo só e penso
ata que amor e fama abísmanse na nada.
When I have fears
When I have fears that I may cease to be
Before my pen has gleaned my teeming brain,
Before high-pilèd books, in charactery,
Hold like rich garners the full ripened grain;
When I behold, upon the night’s starred face,
Huge cloudy symbols of a high romance,
And think that I may never live to trace
Their shadows with the magic hand of chance;
And when I feel, fair creature of an hour,
That I shall never look upon thee more,
Never have relish in the faery power
Of unreflecting love—then on the shore
Of the wide world I stand alone, and think
Till love and fame to nothingness do sink.
John Keats
Pinturas de Joseph Severn (grandes) e William Hilton (pequena)
Comentarios