Xamais, amor, te tiven tan pretiño
Xamais, amor, te tiven tan pretiño:
xa son feliz sentindo a fermosura
de debrocar en pingas a tenrura
sobre o teu corpo, canle pró aloumiño.
Xa son feliz á beira do camiño
alongando esta man deforme e dura
pra que ti ma careixes coa dondura
dunha pomba arrolándose no niño.
Xa son feliz ollándote sumisa
apousa-la cabeza no meu colo
cun aceno melgueiro na sorrisa.
Xa son feliz, amor: ¡sinto o consolo
de ver seiva froital ─serodia brisa─
inzándose todel coma un xermolo!
Nos eidos da bremanza Fiz Vergara Vilariño
Pinturas de © Brad Kunkle
Comentarios