O primeiro sonido de voz humana que oía en vintecinco anos
O coitado do fuxitivo, aínda que viu ós seus dous inimigos caídos e, ó que parecía mortos, estaba tan espantado co fogo e o estoupido da miña arma que quedou petrificado, sen avanzar nin recuar, aínda que parecía máis disposto a fuxir ca a aproximarse.
Chameino outra vez e aceneille para que se achegase, e el entendeu perfectamente; deu uns pasiños e volveu parar, e logo avanzou outro pouquiño e outra nova parada. Entón puiden ver que tremía como se o fixesen prisioneiro e estivese a punto de ser matado igual que os outros dous. Fixenlle outro sinal de que se achegara e tódolos acenos que se me ocorreron para animalo, e ó final foise achegando, axeollándose cada dez ou doce pasos en sinal de recoñecemento por lle salva-la vida.
Mirei para el amablemente, sorrindo e convideino a achegarse algo máis. Por fin veu aonda min e axeonllouse novamente, beixou a terra, puxo a cabeza no chan e colocou o meu pe sobre ela, supoño que para xurarme fidelidade para sempre. Eu erguino, abraceino e animeino como puiden. Pero aínda non concluíra o meu labor, porque notei que o primeiro selvaxe que abatera non estaba morto senón que soamente quedara desmaiado, e agora empezaba a acordar. Sinaleino co dedo para lle mostrar o meu selvaxe que non estaba morto. El respostou cunhas palabras que non puiden entender, pero que me foron moi agradables de escoitar, pois era o primeiro sonido de voz humana, fóra da miña, que oía en vintecinco anos.
Robinson Crusoe
Daniel Defoe
Tradución Gonzalo Navaza
Fotogramas do filme Robinson Crusoe, dirixida por Luis Buñuel (1954)
Comentarios