Mar a túa calma é violenta;
en ti podo acabar sen máis demora
que un brillo do seu corpo, que unha palabra súa
corrompéndome a vida.
Por iso me rodeas de silencio
e xa podo escribir na túa mesa.
Ás veces veñen vultos, dolorosas mensaxes,
cousas que foron dela... A túa calma
é asedio, impetuosa
vixilancia, estreira e áspera prisión.
os sulcos máis delgados: cabeleira, mamila,
lugar de encontro. Ven unha luz distante e crebadiza,
unha brisa que en ti semea pétalas;
veñen rimas
agres, un horizonte de medidas falsas;
que máis podo soñar, como atopala
entre os meus brazos irtos, desprendida
de ti, voltando xubiloso cara a praia,
a punto de pasar as túas cercas,
voz anfibia buscando os erráticos crepúsculos,
os animais sonámbulos, a música do fondo,
como esquecela logo en moitedume,
contra edificios, abastardada pomba,
liberdade creada pra que as augas amargas
empozoñen o seu regreso...
Nadador
Xavier Rodríguez Baixeras
Fotografías de © Candela Pérez Tejelo
Comentarios