Se chego no solpor
Se chego no solpor, se por degaro
de incanxeable luz chego a deshora
e me poño a cantar
como quen chora
pranto de noite pecha en día claro;
se chego no solpor, se me declaro
eivado vagaxeiro nesta hora
de encandecida lúa delatora,
serodio corazón, triste paxaro;
se chego, digo, no solpor, e veño
manco de luz, perdido, a este recanto,
e me poño a cantar, é porque teño
no corazón a mar xa presentida.
Mais non me importa que se perda o canto.
Tanto me tén. A luz xa está perdida.
Víctor Campio Pereira Se chego no solpor, se por degaro
de incanxeable luz chego a deshora
e me poño a cantar
como quen chora
pranto de noite pecha en día claro;
se chego no solpor, se me declaro
eivado vagaxeiro nesta hora
de encandecida lúa delatora,
serodio corazón, triste paxaro;
se chego, digo, no solpor, e veño
manco de luz, perdido, a este recanto,
e me poño a cantar, é porque teño
no corazón a mar xa presentida.
Mais non me importa que se perda o canto.
Tanto me tén. A luz xa está perdida.
Fotografías de © Roque Soto Soto
Comentarios