Branco e ouro
Branco e ouro. Perfis de sol e neve. Vidro azul invisibel no ar espido.
A mañá é un aroma celeste e frío. Detivose o desexo do páxaro.
Nada é sombre ou auséncia. Aquí a pureza vibra como a água no
céu, como a fronte mais nívea do inverno.
Oh qué alvura o siléncio destes montes, qué redonda e brillante
esta alegría grande do espazo?
A neve soleada arde para o corpo do día.
A mañá é unha chama en todos os espellos. A claridade treme
pousada de brandura. Nada é oco ou presenza.
O sol arde na neve desta soedade cheia de meses e vazio.
Entre água e foto
(Cantos da terra posuída)
M.A. Fernán Vello
Fotografías de © ФотоТелеграф
Comentarios