Na campa dun descoñecido nun camposanto da montaña
Como cala a terra
que te cobre
e a erba que de tí nasce
e se renova
todolos días, baixo do sol.
Xa pasou o teu tempo
e o meu pasa
que sempre é máis doente
e ten máis presa,
o meu tempo cheo de morte
e de perguntas
e de mouro silenzo.
Eih, como cala a terra
a toda cousa.
Lizgaira voz é isa
que me chega
das carballeiras
e dos regatos dos montes.
Lizgairo e inútil
é toman o vento
e a miña voz misma
tan semellante a un berro en sonos.
Soio é verdadeiro o silenzo
meu e todalas cousas,
Mais, non sei, conforta
iste falar e escoitar en sonos.
Eduardo Moreiras
Imaxe de © Roque Soto Soto
Comentarios