Terrorismo neuronal
Somos un proxectil
apuntando cara ao rostro do creador,
mesmo, el desexa consumalo.
Inxerimos do veleno,
damos unha cara
e adquirimos noso boleto
para integrarnos ao suposto divino ceo.
Mirei un crego pisar a bandeira do orgullo gai,
lin no diario que un arcebispo ampara violadores,
matan ao que di a verdade,
no meu país é un crime ser xornalista.
Destazan mulleres arreo,
trata de brancas no comité directivo,
nenas de doce drogándose e prostituíndose
a uns pasos da procuradoría,
outras por seguridade abordan o taxi e desaparecen,
saíron de rumba e os seus restos foron achados
no barranco da inmundicia,
xa non volveu a casa esa noite,
o atrasado mental do seu noivo
partiulle o cranio a fartar
e abandonou o cadáver no motel de paso.
En Cidade de morte a xustiza é para os privilexiados,
interésanse no teu caso se cobres coa cota,
pola contra, espera na fila ata ser esquecido.
Cala, baixa a mirada e chupa a avaricia do xefe de goberno,
devasta a túa autonomía, asume a súa heteronomía,
pulveriza teus razoamentos e argumentos,
eles queren monicreques miméticos do seu sistema,
ansían o control total das masas para escravizalas,
media poboación desequilibrada grita gol
e a outra metade embebida nos reality shows.
O meu dedo corazón a picotazos activa a túa inacción.
Levanta a dar guerra ata culminar os teus obxectivos,
ou queres dar mágoa na lagoa mental da túa pobreza?
O círculo negro de criminais formais
non vela polos intereses do pobo,
ti es responsable do cambio,
transformación do ser interior
antes que esixirlles a outros mellorar.
O futuro é unha visión e non se vaticina,
este é o momento oportuno,
reiniciemos o ciclo.
Somos unha bomba
activada na mente de Deus,
aínda que, el tamén quere estalala.
Consumimos a droga,
retorcemos a cara
e compramos o noso pase
á sempiterna tranquilidade do firmamento.
Vin un neno disparar a sangue frío aos seus compañeiros de clase,
matou á mestra e o seu monstruoso acto culminou co seu suicidio,
noticia de impacto que me fixo vomitar o almorzo,
a infancia rouba, mata e trafica baixo o sol do infortunio,
a educación institución do crime para unha nación
que se compensa coa mísera despensa do ladrón.
Aceptamos o circo mediático que nos dan os altos mandos,
tragamos o pan da ignorancia morriñentos
e crémonos diaños en terras privatizadas.
En Cidade de Matanzas a lei é unha perda de tempo,
entrega o suborno ou teu familiar queda preso,
ou contrata ao avogado que che sacará os ollos
e o problema non quedará resolvido.
Silencio, faite o cego e mama as ideoloxías do xefe do inferno,
renuncia aos teus soños, entrégalles o teu corpo,
pisa os teus sentimentos e recordos,
eles alucinan irrefreables máquinas humanas para as súas fábricas,
desexan a nova orde mental da raza para mancillala,
media nación de xeonllos, na igrexa, rézanlle á nada
e a outra parte asustada se persigna en casa.
Volvíchesche tolo, pero nunca quedes quieto.
Amárrate a pulso fero a deixar a túa pegada neste mundo
ou aterraste do insulso lume ao cruzar o escuro rumbo?
Esa bastarda banda de oligarcas
saqueará o que nos resta ás esferas baixas,
a revolución inicia na túa mente,
transmigración ulterior dos sentidos
antes de resolver os conflitos con pancartas en marchas.
O que está por chegar é impredicible
este é o instante adecuado
reinventemos as neuronas.
Somos un terremoto
no medio do viacrucis,
con todo, o todopoderoso anhela estar morto.
Amamos os vicios, deterioramos a cara
e obtemos o boleto
para esvararnos na inmaculada cona celestial.
Gran Dao
Pinturas de © Ricardo Delgado Herbet
Comentarios