Unha mochila.
A lúa e un compás guiando o meu carreiro.
A túa cariña debuxada entre estrelas e luceiros, que cousa tan bela.
Para moitos non son nada pero son feliz porque sei que ti me amas.
Sei que aínda non falas pero sinto as túas palabras esperando a miña chegada,
iso dáme forzas para seguir vivindo.
Por iso non me importa todo o que estou a sufrir.
Dos meus erros aprendín, non son un fuxitivo o único que quero é estar alá contigo.
O meu verdadeiro amor: Maddy quérote por sempre
Antonio Romero Montoya
Fotografías © dailysabah e © Reuters
Comentarios