A aira

Vel-aquí tel-a aira, miña amiga,
para lér os meus versos, de vagar,
sentada nun cachopo de cerdeira.

Os palleiros, cubertos e enveados,
aliñánse panzudos contra as hortas, 
coma cúpolas de ouro ô sol da tarde.

Éstes son os da herba, que recenden
a madureiro E aquéles, os de palla,
co trigo xa nacido no curuto
coma pra un nacemento.

Polo-o chau
apodrecen os peros derradeiros.
E no bico das polas, xa sin follas,
vese inda unha que outra temporá,
reducindo senlleira e tentadora.

Aquí teño un rebolo. Se ti a queres 
-aí, qué alegría, amor, meu doce amor!-
a súa carne branquiña chea de zume.

Vel-aquí tel-a aira, miña amiga,
pra andarmos ô solpor os dous xuntiños
de parrafeio ô longo dos loureiros.


Cómaros verdes
Aquilino Iglesia Alvariño

Fotografías de © Antonio Vidal

Comentarios

Publicacións populares