Cando se fina un home 

Cando se fina un home, morre unha cidade. 
Vaise il, pro non soio. 
Leva soños, verbas, desexos que foron, bicos, 
tristuras, amistades, grandes risadas. Todo isto 
no fardelo que lle foi dado. 
Pro tamén leva dos outros: 
o aroma de aquel recuncho, aquela hora 
de sol de inverno na praza, a fonte 
sob os plátanos, o cheiro de mel da confiteiría, uns 
¡bos días, señora Pepa!, i-ela sorrindo, gorda; 
a discusión no Comité: ¡eu estou pola 
mellora do gado mouro! Non sabía por que. 
Il amaba unha certa paisaxe, unha certa 
forma das estrelas, i-as herbas, i-o canto do galo, 
unha certa voz nos homes, i-unha color nas vacas. 
I-a cidade —o mundo— decía: Mijail estame vendo tamén. 
E seguía, seguían as horas, as estaciós, os séculos. 
O mundo, porque alguén o miraba, seguía indo. 
Pro un día calisquer cen Mijail morren 
i-o mundo acaba, perdido, soio, sin que ninguén o olle 
amorosamente, como é debido. 

Decio Arveanu

Imaxes de © Vladimir Manyuhin


Comentarios

Publicacións populares