Como os ríos, as nosas vidas
Entre a arboreda, na desnudez do inverno, o río Quiroga humilde e pequeniño, camiñando co Sil cara ao mar azul...
...a nas súas augas craras das serras do Courel poético, un cantar triste de despedida...
...tristes, tristes as miñas aldeas, tristes, moi tristes na soidade, hoxe olvidadas...
(Nunha mañá de frío inverno tomando café quentiño chegaronme estos versos deste tempo, co recordo dos grandes poetas nas miñas clases de Literatura Castellana, Antonio Machado, "Yo voy soñando caminos..." y el gran Miguel Hernández de "Tristes guerras, tristes".
San Martiño de Quiroga, no Nadal de 2015 e co recordo das aldeas da miña nenez xamáis no olvido, Outeiro do Courel e Vilarmel.
Hilario González Fernández
Fotografías ® Roque Soto Soto
Comentarios